Gazete Kadıköy’ün, 18 Ağustos 2011 tarihli baskısının manşetine taşınan “Gazete Kadıköy 600. sayısını KUTLADI” başlıklı haberi üzülerek okudum. Özellikle de beni üzen tarafı, geçmişte o gazetenin ilk kurulduğu dönemde ve sonraki süreçte uzun yıllar emek verenlere bir teşekkür dahi edilmemesi. Haberde, son 1,5 yıldır gazetede bir çok değişikliklerin olduğunu yazıyorlar. Bence bunlardan en önemlisi de yayın hayatını Dr. Faruk Ayanoğlu Caddesi’nde ki yerinden çıkıp belediyenin 4. katında sürdürmesi. Zaten çok fazla bir şey söylemeye de gerek yok.

Gazete artık belediyenin içinde yayın hayatını sürdürüyor. Daha önceki köşe yazılarımda belirttiğim üzere tamamen belediyenin bülteni haline gelen Gazete Kadıköy, Kadıköy Belediyesi’nin eksiklerini, olumsuzluklarını belediyenin 4. katında yazabilir mi sizce? Haberde gazetenin Kadıköy’le ilgili bir çok haber yaptığı söyleniyor da gerçekler öyle mi? Kadıköylülerle ilgili dediği haberler, belediyenin yıllar önce mahallelerde kurduğu gönüllülerin yaptığı etkinlikler, kültür-sanat haberleri sizi yanıltmasın, o haberleri de gazetenin kendi elemanları hazırlıyor.

’Gazete tamamen belediyenin duyuru organı haline geldi.’ sözümüzü, Gazate Kadıköy’ün imtiyaz sahibi Kadıköy Belediye Başkanı Selami Öztürk’te kendi ağzından teyit ediyor. Başkan Öztürk, “Gazete Kadıköy’ün gazetecilik anlayışının dışında bir işlevi daha var. Belediye bu sayede çok daha broşür çıkarma ve reklam yapma gereği duymuyor. Birçok etkinliğini Kadıköylülere duyurmada gazeteyi araç olarak kullanıyor.”

Günümüzde tamamen bültenleşen, ilk kurulduğu yıllarda gerçek anlamda Kadıköylülerin gazetesi olan Gazete Kadıköy’de geçmiş dönem uzun yıllar hizmet eden Atila Öngel, Hüseyin Adil Yelkenci, Ayşe Küçükkurt, Uğur Karakadı, Aziz Özen, Ceddihan Özdemir, Lale Bildirici, Gökhan Karaduman, Gül Çelikkol, Salman Altundal, Nurhayat Çınar ve şu an ulusal gazete ve televizyonlarda görev yapan diğer meslektaşlarımız bir küçük teşekkürü dahi mi hak etmedi? Tabii ki hak etti.

Bu, Gazete Kadıköy’ün başında bulunanların bir vefasızlık örneğidir. Tabi esas gerçek, yöneticilerin geçmişte gazeteyi zirveye taşıyan eski ekibi çekememesi. Kişiliklerinde; hoşgörü, sevecenlik, saygı ve vefa duygusu olmayan yöneticilerin bu yaptığı güzel bir davranış değil. Çok güzel bir atasözü ile köşe yazımı noktalıyorum. “Keser döner sap döner gün gelir hesap döner.”